Er zijn nog 97 wachtenden voor u
Door: Berber Oosterhout
Blijf op de hoogte en volg Berber
31 Maart 2015 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Soms heb ik het gewoon zo druk met stage of op het strand liggen dat ik geen tijd heb voor mijn blog, vandaar dat het al een tijdje geleden is!
De tweede stage week is goed verlopen. Dinsdag was het heerlijk weer, tijd om een duik in het zwembad te nemen. Samen met twee andere vrijwilligers en drie bewoners hebben we een tijdje in het zwembad gespeeld. Super leuk om te zien hoe de kinderen hier van genieten. Dinsdag avond zijn we met onze huisgenoten naar de pub geweest om groene biertjes te drinken ter ere van st. Patricks day. Woensdagochtend hadden we wat opstart problemen maar hebben uiteindelijk aan ons onderzoek gewerkt. Na hard werken moet er ontspannen worden. We hebben met een aantal kinderen hide and seak gespeeld. Alle kinderen die meededen zitten in de rolstoel en moesten zichzelf verstoppen, met wat hulp van de volunteers. Sandy, het jongetje die ik ging verstoppen, moest telkens zo hard lachen dat hij gelijk gevonden werd. Het meisje die Pascale hielp reed zichzelf nadat ze verstopt was weer naar de buut plaats, ook erg slim! Elke woensdag komt er een entertainer om leuke dingen met de kids te doen, je ziet ze echt genieten. Donderdag was het tijd om de medicatiedozen bij te vullen. Alle bewoners hebben hun eigen box die elke week uitgezet wordt. Elke bewoner heeft zijn eigen plasticzak met medicatie erin. De medicatielijsten zijn niet up to date en komen niet overeen met de medicatie in de zakken. Het komt erop neer dat ze alleen de medicatie krijgen die in hun zak zitten. As het op is, is het pech en wordt er gewacht tot de volgende lading. Iets wat erg verwarrend en wennen is voor ons Nederlanders. We hebben al enkele keren voorgesteld om medicatielijsten te maken voor elke afdeling. Dit is volgens het personeel niet nodig omdat ze dit in hun hoofd hebben zitten.
WEEKEND! Het was alweer vrijdag. Deze dag zijn we met de trein naar Muizenberg vertrokken voor onze eerste surfles. Nadat we ons hadden omgekleed en er uitzagen als stoere surfchicks kregen we uitleg over het surfen. Er werd ons gelijk verteld dat het een ideale dag was om te surfen .. later bleek dit alleen te gelden voor de ervaren surfers! Mijn hemel, wat een hoge golven en harde wind (windkracht 6). Na 1,5 uur oefenen is het gelukt om weliswaar 4 seconden op mijn bord te staan. Het was echt heel vet om te doen, zeker voor herhaling vatbaar ( met iets minder hoger golven). Zaterdag was het tijd om te shoppen. Vlak bij ons ligt de Old Biscuit Mill, een super leuke markt.. We hebben ontbeten op de foodmarket, wat een walhalla! Met het kwijl aan mijn mond liep ik door het markthal heen … mhh! Je kan het zo gek niet verzinnen en ze verkopen het hier, zelf frikadellen! Haha. Echt een aanrader deze markt, naast de foodmarket hebben ze veel live muziek en leuke souvenir winkeltjes. In de middag zijn we naar Houtbay gereden, hier bevindt zich de Houtbaymarket. Dit is echt mijn lievelingsmarktje hier. Je wordt bij binnenkomst verwelkomt door een jazz band die ergens verderop staat te spelen. Er zijn enorm veel kleurrijke standjes met vriendelijk personeel en natuurlijk een grote food market in het midden van het gebouw. De markt is vroeger een visafslag geweest, dat is het enige minpunt want de geur hangt er nog een beetje. Buiten op het terras hebben we wat streekproducten gegeten en genoten in het zonnetje van het uitzicht op de twaalf apostelen. Aan het eind van de middag zijn we terug gereden naar de stad via de kustweg! Dit was echt genieten .. je rijdt hier langs allemaal kronkelweggetjes door de bergen met uitzicht over de Atlantische oceaan. Tussendoor nog even gestopt om wat foto’s te schieten. Aan het eind van de middag zijn we nog naar de Canalwalk geweest. Dat is een enorm GROOT winkelcentrum hier. Alles is gemaakt van marmer en afgewerkt met goud. Heel apart om te zien dat ze hier zo veel geld aan besteed hebben terwijl er 60% van de inwoners van Kaapstad in townships woont! Zondag zijn we via St. James , Kalkbay en Fish hoek naar Simonstown gereden. Echt super leuke plekjes die ik nog een keer wil bezoeken met pap en mam die vanaf 29 april op bezoek komen! In Simonstown zijn we naar het NAVI festival geweest. Niet echt ons ding .. Pas en ik waren na een kwartier weer klaar om te gaan, Lea en Saskia vonden het echter geweldig die mannen in een marinierspak. Het weekend hebben we samen afgesloten met een biertje op de veranda.
De derde week op stage hebben we veel voor het onderzoek gedaan. Het verslag moest nog wat verbeterd worden dus dit hebben we deze week kunnen doen. Donderdag zijn we met wat kinderen naar het park geweest! erg fijn dat ze het niet gewend zijn om hun schoenen te dragen, deze lagen na drie minuten aan de overkant van de straat. Pas en ik hadden twee meisjes meegenomen die het happy syndroom hebben. Ze zijn de hele dag door happy en lachen keihard. In het park waren andere kinderen erg bang voor hun dus we hebben ons wat afgerend daar;) Voor de rest niet zo veel bijzonderheden deze week .. het gaat prima op stage en lopen als verpleegkundige onze eigen afdelingen af.
Woensdag zijn we naar de opening van het jazz festival geweest. Samen met duizend andere mensen stonden we biertjes te drinken en te dansen op de maat van de muziek. Echt zo leuk hoe muzikaal iedereen hier is. Een opa van 80 jaar stond echt keihard te swingen voor ons , als je om je heen kijkt danst echt werkelijk iedereen! Donderdag moest het weekend natuurlijk weer ingeluid worden. We zijn samen met Lea onze Deutsche Freundin naar de open air cinema geweest. Dit is een buitenbioscoop op de top van een groot parkeercentrum. Onder de sterrenhemel hebben we onder het genot van een picknick en biertjes gekeken naar de Titanic. Na drie uur hadden we het vreselijk koud en een keiharde kont .. maar het was erg romantisch zo me z’n drietjes haha! Later deze avond zijn we naar de Tiger Tiger geweest. Wat een vette club, en wat een goedkope drankjes… dit hebben we de volgende dag moeten bekopen. Vrijdag dus rustig aan gedaan, je snapt me wel! Zaterdag hebben we het hoofddoel van onze bucketlist af kunnen vinken, het beklimmen van de Tafelberg. Samen met drie andere meiden zijn we de klim rond half 9 in de ochtend begonnen. Onderweg dacht ik 20 keer dat ik de top niet zou redden en liters zuurstof nodig had. Uiteindelijk viel het best mee en was ik super blij dat ik niet omgekeerd was (waar ik ook meerdere malen over nagedacht heb). Wat een geweldig gevoel als je daar boven op de top staat. Alsof de wereld aan je voeten ligt. Het was heerlijk weer en enorm helder. We hebben een aantal uren doorgebracht op de Tafelberg , echt prachtig! Zaterdagavond hadden we een huisfeestje van onze huisgenoot, super gezell! Zondag gingen we naar Mzoli’s , een braai in een township. We hebben het geweten, het was deze zelfde week pay day geweest dus alle lokals kwamen naar Mzoli’s om de kwart van hun loon uit te geven aan bier en vlees. Doe mij maar een paar leuke schoenen, maar oke! Ik heb het nog nooit zo leuk gevonden om in de rij te moeten wachten. Onder het genot van een stralend zonnetje, biertje en lekker muziekje hebben we 3 uur staan wachten tot we binnen waren. Uiteindelijk besloten om toch niet te bestellen. Tegen de tijd dat wij aan de beurt waren was het al half 4, rond dit tijdstip beginnen de mensen hier dronken en baldadig te worden. Voor de toeristen is dit dus de tijd om het township te verlaten. Wel een hele ervaring om het leven in een township van dichtbij te zien.
Maandag ochtend om 0800 vertrokken een (zeer slaperige) zuster en ik naar het ziekenhuis ter controle van twee patiënten. Voordat we het ziekenhuis terrein opreden viel mij op dat er overal kogelgaten in de muur zaten. Toen we de beveiliging door waren begon het avontuur. Eerst hoorden we een keiharde knal, er was iemand neergeschoten buiten de poort .. lekker buurtje dus! Toen we ons na 20 minuten wachten hadden aangemeld konden we door naar de ruimte waar de vitale functies werden gemeten . Wachten doen ze hier graag dus we sloten achteraan in de rij , waar we 45 minuten later weer uit kwamen. Er werd ons verteld dat we plaats mochten nemen in de wachtkamer. Er zijn nog 97 wachtende voor u .. dat was het eerste wat ik op mijn bonnetje zag staan toen ik deze in ontvangst nam. Dit wordt een lange dag! De wachtruimte zag eruit als een zwerm bijen die een limonade vlek hadden ontdekt! Iedereen zat bijna op, in of onder elkaar verpakt op de krappe bankjes. Het eerste uur wachten ging nog prima, de kinderen waren rustig en het tempo zat er aardig in voor Afrikaanse begrippen. Lees tien patiënten per uur. Toen een van de kinderen begon te huilen en de andere zuster besloot een rondje door het ziekenhuis te lopen brak de hel los. ‘’ Zeg blanke dame, hou dat gehandicapte kind van je eens stil’’, ‘’ Gedraag je eens buitenlander, je verstoort de rust’’ & ‘’ Dit is geen ziekenhuis voor blanke mensen’’ werden naar mijn hoofd geslingerd. Je snapt wel dat ik mij totaal niet op mijn gemakt voelde. Tot grote maat van ramp heeft dit twee uur geduurd voordat ze eindelijk stopte met huilen. Het andere kindje dat mee ging voor controle besloot dat het tijd was voor een dagelijkse wandeling. Ze begon te rennen door de iet wat krappe wachtruimte, nog meer minpunten voor het blanke meisje. Gelukkig was er naast de wachtruimte een soort van hokje buiten waar niemand stond en ze op haar gemakt kon rondrennen en schreeuwen. Op dit moment stond ik 15 punten in het rood. Doordat ze met haar gezicht tegen het raam aan gekke bekken ging trekken en voor wat entertainment zorgde kreeg ik er een aantal pluspunten bij. Een beetje vermaak na drie uur wachten is zo verkeerd nog niet. Uiteindelijk heb ik vier uur in de wachtkamer gezeten voordat ik aan de beurt was. Tijdens het wachten zijn er zeker negen mensen naar mij toe gekomen om mij te zegenen .. men dacht dat beide kinderen van mij waren. Het ergste wat ik gehoord heb is dat een vrouw zei dat ze zelf ook ‘zoiets’ gehad heeft ! Nadat de dokter een aantal testjes had uitgevoerd stonden we binnen vijf minuten weer buiten. Het is hier in het Afrikaanse ziekenhuis normaal dat als je door de dokter gezien bent zelf de naam van de volgende patiënt door de wachtkamer roept. Natuurlijk kreeg ik een onuitspreekbare Afrikaanse naam toegewezen. Ik heb het op vijf verschillende manier opgenoemd toen een slapende mevrouw in de hoek reageerde. Weg wezen hier dacht ik. Maar nee, nog een uurtje op de medicatie wachten. Hier kwam een vrouw naast me zitten die deze morgen tijdens het tandenpoetsen had besloten eerlijk te zijn tegen de medemens. Ze vertelde dat ze een klik tussen ons voelde en ze na mate de minuten vorderde steeds meer van mij begon te houden. Het enige wat ik voelde was de rilling die over mijn rug liep van haar vreemde uitspraken en de stank uit haar mond… misschien had ze iets langer moeten poetsen. Toen ik de drive van Wood Side aan zag komen wist ik niet hoe snel ik hier weg moest! Ik vind het echt heel erg dat mensen zo op hun huidskleur beoordeeld worden. Men ziet je hier aan voor rijke westerling die niet thuishoort in Afrikaans ziekenhuis. Ze moesten eens weten dat ik hier ben om vrijwilligers werk te doen. Al met al een ervaring die ik niet snel zal vergeten of overdoen.
Liefs uit Kaapstad
-
31 Maart 2015 - 20:43
Lieke:
Lieverd, wat hebben jullie alweer veel avonturen beleefd! En vooral veel biertjes gedronken ;) En wauw, de Tafelberg beklimmen! Een ervaring die je voor altijd met je meeneemt! Wel ontzettend heftig van het ziekenhuis zeg. Eerst horen dat iemand neer wordt geschoten, en daarna heel veel kwalijke opmerkingen om je oren krijgen. Zo'n andere wereld! Gauw weer bijkletsen op Skype? Liefs & een heeeele dikke tût! x -
02 April 2015 - 10:22
Linda Pelser:
Ha Berry, wat een verhalen, mooie, leuke maar ook indrukwekkend! Zeker dat verhaal in het ziekenhuis, dan zie je het is werkelijk een wereld van verschil. Lastig denk ik, dingen die voor ons als standaard zijn, bijvoorbeeld de medicijnlijst, minimale vereiste zou je denken, daar wordt daar dus heel laks mee om gegaan. Heel frustrerend lijkt me, maar zicht, wat moet je ermee het is water naar zee dragen vermoed ik. Geniet van de mooie dingen en doe je best, meer kun je niet doen! Ik kijk weer uit naar je volgende verslag. Liefs vanuit een stormachtig Zeewolde. Xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley